W związkach chlor występuje na różnych stopniach utlenienia, od -I w chlorkach Cl^–, przez I w podchlorynach ClO^–, III w chlorynach ClO₂^–, V w chloranach ClO₃^–, do VII w nadchloranach ClO₄^–. Chlorki wykazują właściwości redukujące w stosunku do silnych utleniaczym, np. jonów nadmanganianowych; pozostałe aniony chloru wykazują właściowści utleniąjące. Podchloryny i chloryny są dość nietrwałe - przekształcają się powoli w chlorki i chlorany.

Znaczniejsze zdolności kompleksotwórcze spośród anionów chloru wykazują tylko chlorki. Tworzą one kompleksy z wieloma pierwiastkami, np. z rtęcia(II), ołowiem, cykiem, kadmem, kobaltem, żelazem(III), cyną i z platynowcami.

Trudno rozpuszczalne w wodzie są chlorki srebra, rtęci(I). miedzi(I), ołowiu, talu(I).

Najtrwalszymi związkami bromu są bromki Br^– i bromiany BrO₃^–. Bromki wykazują właściowści redukujące, podbrominy i bromiany są utleniaczami. Kwas bromowodorowy (roztwór HBr w wodzie) jest mocnym kwasem. Trudno rozpuszczalne bromki i rozpuszczalne kompleksy bromkowe tworzą na ogół te same metale które tworzą osady i kompleksy z chlorkami. Osady bromków są trudniej rozpuszczalne, a kompleksy bromkowe są trwalsze niż odpowiednie kompleksy chlorkowe.

Jod jest fioletowoczarną krystaliczną substancją, która łatwo sublimuje. Jego pary trudno rozpuszczają się w wodzie. Jod rozpuszcza się dobrze w chloroformie (zabarwienie fioletowe) i w roztworze jodku potasu, przy czym tworzą się brunatne jony trójjodkowe:

I₂ + I^– → I₃^–

Najważniejsze stopnie utlenienia jodu to -I w jodkach I^–, V w jodanach IO₃^– i VII w nadjodanach IO₄^–. Kwas jodowodorowy jest kwasem mocnym, podobnie jak kwas solny i bromowodorowy, lecz najmniej trwały - najłatwiej ulega utlenieniu. Tlen z powietrza utlenia go do jodu, który zabarwia roztwór na żółto:

4HI + O₂ → 2I₂ + 2H₂O

Reakcje jodków wykorzystywane przy analizie jakościowej:

ClO^– + 2I^– + 2H⁺ → I₂ + Cl^– + H₂O

ClO₃^– + 6I^– + 6H⁺ → 3I₂ + Cl^– + 3H₂O

BrO₃^– + 6I^– + 6H⁺ → I₂ + Br^– + 3H₂O

IO₃^– + 5I^– + 6H⁺ → 3I₂ + 6H₂O

2NO₂^– + 2I^– + 4H⁺ → I₂ + 2NO + 2H₂O

Cr₂O₇^2– + 6I^– + 14H⁺ → 3I₂ + 2Cr³⁺ + 7H₂O

2MnO₄^– + 10I^– + 16H⁺ → 5I₂ + 2Mn²⁺ + 8H₂O

Bezbarwne jony SCN^– powstają podczas ogrzewania roztworów cyjanków z siarką lub wielosiarczkiem amonu. Kwas rodanowodorowy HSCN jest kwasem dość mocnym, trwałym w rozcieńczonych rozwtorach wodnych. Znane są trudno rozpuszczalne rodanki: srebra, miedzi(I), talu(I), rtęci(I), ołowiu i innych metali.

Liczne kompleksy rodankowe mają intensywne zabarwienie i znajdują zastosowanie w metodach spektrofotometrycznych. Reakcje analityczne rodanków i cyjanków są podobne do reakcji halogenków.

Jon tiocyjanianowy występuje w dwóch formach rezonansowych:

[Inaczej heksacyjanożelaziany(II)] Powstają w wyniku reakcji jonów cyjankowych z jonami żelaza(II). Aniony [Fe(CN)₆]^4– mają barwę lekko żółta, są bardzo trwałe (dzięki czemu uważa się rozwtór tego anionu za praktycznie nietoksyczny) i ulegają rozkładowi dopiero podczas ogrzewania ze stężonym kwasem siarkowym. Żelazocyjanki metali, poza potasowcami i jonami amonowymi, są trudno rozpuszczalne.

[Inaczej heksacyjanożelaziany(III)] Powstają w wyniku utleniania żelazocyjanków. Jony [Fe(CN)₆]^3– mają zabarwienie pomarańczowe, są nieco mniej trwałe niż jony żelazocyjankowe. Tworzą trudno rozpuszczalne osady z jonami metali wielowartościowych.