× Strona Główna Podział jonów Próba płomieniowa Związki organiczne
Grupa I Grupa II Grupa III Grupa IV Grupa V
Grupa I Grupa II Grupa III Grupa IV Grupa V Grupa VI Grupa VII i inne
Indeks jonów

kationy grupa i

Ag+ Hg22+ Pb2+

I grupa analityczna metali (grupa kwasu solnego) obejmuje kationy, które w środowisku kwasowym tworzą z jonami chlorkowymi trudno rozpuszczalne chlorki. Są to pierwiastki  Ag   HgI  Pb

Przepis

Do badanego roztworu, zakwaszonego kwasem azotowym, dodaje się małymi porcjami kwasu solnego (1-2 M).


Srebro

Osad chlorku srebra łatwo rozpuszczaja się w amoniaku tworząc kompleks Ag(NH3)2+.

AgCl + 2NH3 → Ag(NH3)2+ + Cl–

Osad AgCl rozpuszcza się również w roztworze cyjanku metalu alkalicznego (np: KCN) przechodząc w kompleks Ag(CN)2–. Sól rozpuszcza się nieco w bardziej stężonym kwasie solnym twożąc AgCl2–. Srebro tworzy również (oprócz powyższych) trwały kompleks z tiosiarczanami Ag(S2O3)22–.

Związki srebra (II) są nietrwałe, gdyż jon Ag2+ jest bardzo silnym utleniaczem. Utlenia Mn2+ , Pb2+ oraz wodę:

2 AgO + H2O → Ag2O + O2 + 2H+

Ag+ + Cl– → AgCl

Biały serowaty osad chlorku srebra(I)

2Ag+ + S2– → Ag2S

Czarny osad; rozpuszcza się w 2M kwasie azotowym


Ag+ + OH– → AgOH → Ag2O + H2O

Brunatny osad; nietrwały wodorotlenek rozpada się na tlenek srebra(I)

Ag+ + I– → AgI

Żółty osad; powoli zielenieje na świetle. Nie rozpuszcza się w amoniaku

2Ag+ + CrO4– → Ag2CrO4

Czerwonobrunatny osad


Rtęć (I)

Istnieją dwa szeregi związków rtęci: rtęć (I) z dwuatomowym kationem Hg22+ (Hg—Hg)2+ i rtęć z kationem Hg2+. Chlorek rtęci (I) i inne halogenki rtęci (I) są trudno rozpuszczalne i stąd przynależność do I grupy analitycznej kationów.

Rtęć (II)

Hg22+ + 2 Cl– → Hg2Cl2

Chlorek rtęci (I) (tzw. kalomel)

Rtęć jest cieczą w temperaturze pokojowej


Ołów

Ołów występuje w związkach na II i IV stopniu utlenienia. Związki ołowiu (IV) są niezbyt trwałe i nie istnieją w roztworze. Bezbarwne jony Pb2+ są w roztworach trwałe. Wodorotlenek ołowiu Pb(OH)2 jest amfoteryczny, rozpuszcza się w kwasach oraz w rozworach wodorotlenków tworząc Pb(OH)42–.

Chlorek ołowiu(II) rozpuszcza się częściowo w wodzie, więc w przesączu zawsze jest wystarczające stężenie Pb2+, aby pod działaniem siarkowodoru strącił się znacznie trudniej rozpuszczalny czarny osad PbS. Dlatego ołów umieszcza się zarówno w I jak i II analitycznej grupie kationów.

Ołów(II) tworzy trwałe kompleksy z winianami, cytrynianami, tiosiarczanami, octanami i z EDTA.


Pb2+ + 2Cl– → PbCl2

Biały galaretowaty osad przekształca się w białe kryształki

Po ogrzaniu chlorek ołowiu rozpuszcza się a potem krystalizuje w postaci białych igieł

Pb(OH)4– + H2O2 + 2OH– → PbO2 + 2H2O

Ołowiny utleniane są nadtlenkiem wodoru do brunatnej zawesiny dwutlenku ołowiu, który jest silnym utleniaczem. Utlenia Mn(II) do Mn(VII) i Cr(III) do Cr(VI)


Pb 2+ + 2 I– → PbI2

Charakterystyczny żółty osad jodku ołowiu(II)

Po ogrzaniu jodek ołowiu rozpuszcza się a potem krystalizuje w postaci złotych płatków

Pb2+ + SO42– → PbSO4

Biały krystaliczny osad


« Poprzednia Następna »