W roztworach wodnych trwałe są związki kobaltu(II); uwodniony jon ma różowe zabarwienie, a w stanie bezwodnym niebieskie.

Jony Co³⁺ są nietrwałe w wodzie, często jednak występują w kompleksach.

Osad wodorotlenku kobaltu(II) brunatnieje na powietrzu w wyniku utleniania (do kobaltu^III). Przemiana zachodzi natychmiast po dodaniu nadtlenku wodoru lub wody bromowej. Wodorotlenek kobaltu(II) praktycznie nie rozpuszcza się w nadmiarze odczynnika, ale tworzy z amoniakiem rozpuszczalny kompleks.

Kobalt tworzy kompleksy cyjankowe, chlorkowe, rodankowe, amoniakalne i z EDTA. Na ogół kompleksy kobaltu(III) są trwalsze od kompleksów kobaltu(II)

Co²⁺ + S^2– → CoS    czarny osad

W roztworach istnieją tylko zielonkawe jony Ni²⁺. Niekiel na wyższych stopniach utlenienia (III i IV) wystepuje tylko w tlenkach Ni₂O₃, NiO₂ oraz niektórych kompleksach.

Uwodnione sole niku są zielone, np. chlorek NiCl₂· 6H₂O, siarczan NiSO₄· H₂O; w stanie bezwodnym są żółte.

Pod wpływem utleniaczy (podchlorynów, podbrominów) wodorotlenek niklu(II) przechodzi w czarnobrunatny wodorotlenek niklu(III) Ni(OH)₃. Jony niklu strącane są również przez żelazocyjanki, tworząc zielonkawy osad, charakterystyczny dla niklu.

Nikiel(II) tworzy kompleksy amoniakalne, cyjankowe, szczawianowe, winianowe i z EDTA.

Ni²⁺ + S^2– → NiS    czarny osad

Cynk wystepuje w związkach wyłącznie na II stopniu utlenienia. Jony Zn²⁺ są bezbarwne. Cynk jest metalem amofoterycznym, rozpuszcza się w roztworach wodorotlenków metali alkalicznych oraz w kwasach.

Cynk tworzy kompleksy amoniakalne, cyjankowe, rodankowe, chlorkowe, szczawianowe i z EDTA. Żelazocyjanki Fe(CN)₆^4– strącają w środowisku kwasu octowego biały osad żelazocyjanku cynku i potasu K₂Zn₃[Fe(CN)₆]₂ .

Zn²⁺ + S^2– → ZnS    biały osad

W kwaśnym roztworach wodnych trwałe są jony Mn²⁺ o bladoróżowej (cielistej) barwie. W roztworach alkalicznych tlen z powietrza łatwo utlenia mangan(II) do Mn(III) lub Mn(IV). Wodorotlenek manganu(II) strąca się dopiero przy pH 8,5. Mangan(II) tworzy niezbyt trwałe kompleksy z amoniakiem, cytrynianami, szczawianami, cyjankami i z EDTA.

Związki manganu(III) są trwałe przede wszystkim w kompleksach (np. cyjankowych, fluorkowych). Mangan(IV) występuje w tlenku MnO₂. Związki manganu(II) stapiane z topnikami alkalicznymi (np. z sodą) przechodzą w zielone jony manganianowe MnO₄^2–. Po rozpuszczeniu stopu i zakawszeniu manganiany przechodzą (w reakcji dysproporcjnowania) w MnO₂ i fioletowe jony nadmanganianowe MnO₄^–.

Mn²⁺ + S^2– → MnS    cielisty osad

W roztworach trwałe są jony żelaza(III), natomiast jony żelaza(II) na powietrzu powoli się utlenia. Wodorotlenki żelaza mają charakter wyłącznie zasadowy, nie rozpuszczają się w alkaliach. Jony Fe²⁺ są bladozielone, jony Fe³⁺ - bezbarwne lub jasnobrunatne, ale w roztworach kwasów kompleksującyh (H₂SO₄, HCl) są żółte lub pomarańczowe.

Żelazo(II) tworzy kompleksy z cyjankami, ze szczawianami, z amoniakiem i z EDTA. Żelazo(III) do tego tworzy kompleksy chlorkowe, fluorkowe, rodankowe, siarczanowe, fosforanowe, salicylowe i z kwasami hydroskykarboksylowymi. Nie tworzy natomiast z amoniakiem.

Żelazo(III) można redukować do żelaza(II) w środowisku kwasowym za pomocą siarkwodoru, chlorku cyny(II), siarczynów i tiosiarczanu. Żelazo(II) utlenia się w środ. kwasowym za pomocą MnO₄^– i Cr₂O₇^2–

Wodorotlenek glinu ma właściwości amfoteryczne; rozpuszcza się zarówno w kwasach jak i w alkaliach.

Glin tworzy kompleksy z fluorkami, szczawianami, winianami i z EDTA. Octanowe kompleksy glinu są słabe.

Niebieskie jony chromu(II) na powietrzu natychmiast utleniają się do szarozielonych jonów Cr³⁺. Chrom(III) tworzy kompleksy z fluorkami, szczawianami , winianami i z EDTA. Wodorotlenek chromu(III) ma charakter amfoteryczny.

W analizie chemicznej spotyka się głównie chrom(III) i chrom(VI) w postaci żółtych jonów dwuchromianowych CrO₄^2– (w środ. alkalicznym) i pomarańczowych jonów dwuchromianowych Cr₂O₇^2– (w środ. kwasowym).

Chrom(III) utlenia się do Cr(VI) w środ. kwasowym za pomocą nadmanganianu, nadsiarczanu, gorącego stęż. kwasu nadchlorowego; w środ. alkalicznym chrominy pod wpływem nadtlenku wodoru lub bromu. Cr(VI) ulega redukcji do Cr³⁺ w środ. kwasowym po wpływem siarkowodoru, dwutlenku siarki, żelaza(II), chlorku cyny(II) i gorącego etanolu.

Cer jest najpospolitszym pierwiastkiem ziem rzadkich. W związkach występuje na III i IV stopniu utlenienia. Właściwośći soli ceru(III) są wspólne dla wszystkich metali ziem rzadkich, natomiast cer(IV) swoimi właściwościami chemicznymi przypomina tor, cyrkon i uran(IV).

Biały wodorotlenek Ce(OH)₃ strąca się przy pH ok. 7,5; żółty wodorotlenek Ce(OH)₄ - już przy pH ok. 1. Obydwa wodorotlenki nie wykazują właściwości amfoterycznych.

Żółte jony Ce⁴⁺ są silnym utleniaczem w środowisku kwasowym. Cer(IV) utlenia m.in. chlorki, szczawiany, żelazocyjanki. Skłonność ceru(IV) do tworzenia kompleksów jest większa niż w przypadku ceru(III). Jego kompleksy są na ogół trwalsze i barwne.